من برای همه چیز برنامه ریزی داشتم، ولی روزگار برنامۀ دیگری داشت...

میدونم همۀ اینا بالاخره یه روز میگذره
اما اگه میفهمیدم کی این اتفاق میفته، خیلی بهتر بود.

هرگز در زندگی ام با تغییرات میانۀ خوبی نداشته لم.
حتی وقتی یک دختربچه بودم، دلبستۀ روزمرگیهایم بودم.
همیشه باید از گام بعدی که برمیدارم اطمینان حاصل میکردم، بنابراین گمان میکنم جای تعجب ندارد که انتخابهایم همه در امنیت و محدودۀ آسوده گزینی بوده و زندگی ام به قابل پیشبینی ترین حالتی که میشد برایش برنامه ریخت، بی شیله و پیله بود.
اما اوضاع به همین شکل باقی نماند...